Filmy morderstwo, groteska

Trzy krótkie adaptacje opowiadań Edgara Allena Poe. Każde z opowiadań zostało wyreżyserowane przez innego reżysera. 1. Metzengerstein - W średniowieczu. Hrabina Metzengerstein (Jane Fonda), która prowadzi życie w rozpuście, zakochuje się w swoim kuzynie baronie Wilhelmie (Peter Fonda), ale ten tylko pasjonuje się końmi, gardzi nią. Po pewnym czasie stajnie zostają podpalone. Wilhelm umiera w płomieniach próbując ratować swoje konie. Jednemu z nich uda się uciec. Zafascynowana tym zwierzęciem, w którym widzi wcielenie jej kuzyna, zakochuje się w koniu, który doprowadzi do jej śmierci. 2. William Wilson - We Włoszech, William Wilson (Alain Delon), austriacki despotyczny oficer, wyznaje swojemu księdzu spowiednikowi swoje niegodziwości. Jest prześladowany przez swojego sobowtóra, który przychodzi do niego za każdym razem, gdy popełnia jakiś niegodny czyn. Chcąc poznać przyczynę tego gra w karty z piękną Giuseppiną (Brigitte Bardot). Popełnia samobójstwo po tym, jak dźgnie szablą swojego dubleta. 3. Toby Dammit - Brytyjski aktor Toby Dammit (Terence Stamp) przyjeżdża do Rzymu na projekt filmowy "pierwszy katolicki western". Z okazji tego wydarzenia organizowany jest wieczór medialny. Alkoholik, narkoman, myśli tylko o Ferrari, które obiecali mu producenci. Ale ma obsesję na punkcie wizji blondynki z czerwonym balonem. Po wyjściu z kina znajdzie śmierć za kierownicą swojego samochodu, bo chce dołączyć do dziewczyny.

Inspiracją i osią narracyjną animacji Bartka Kulasa jest psychodeliczna ballada The Curse of Millhaven Nicka Cave’a, tutaj w hipnotyzującym wykonaniu Katarzyny Groniec. Przedstawia makabryczną, momentami nieco surrealistyczną historię piętnastoletniej Loretty, którą szarość życia w prowincjonalnym i bezbarwnym miasteczku Millhaven zainspirowała do morderczego tańca. W końcu, jak niewinnie wyśpiewuje sama bohaterka: „Nie znasz dnia ani godziny…”.

Dwaj ludzie z szafą to jedna z pierwszych etiud Romana Polańskiego. Przedstawia tytułowych dwóch mężczyzn niosących przez centrum miasta brzemię codzienności reprezentowane tu przez szafę, niewygodny i całkowicie abstrakcyjny przedmiot na ulicach miasta. Staje się owa szafa powodem wielu kłopotów, niby przyziemnych ale jakże naturalnych. Polański w tejże groteskowej opowieści stara się przekonać widza, że każda odmienność, inność mogą być powodem do nietolerancyjnego zachowania się tak społeczeństwa jak i pojedyńczych osób.